Mochten Romeinse of Griekse goden nog bestaan, ze zouden hun ogen uitkijken over de creatieve manieren waarop de mens zijn wereld tot een complex nest van intriges maakt. Misschien zouden ze zichzelf wel technisch werkloos verklaren om dan rustig en geamuseerd de soap van de wereld te volgen. Met dagelijks nieuwe episodes, gedragen door wensen, besluiten, meningen of tweets van de machthebbers en burgers die de wereld schragen. Waarin geen blad voor de mond genomen wordt en scheldtirades dagelijkse kost zijn.
Een president die een bondgenoot een bende nazisten noemt om zo het laken van de macht in eigen achtertuin naar zich toe te trekken. Een online kwettercultuur waarop jan en alleman ongegeneerd zijn donkerste schaduw projecteert. Machthebbers die muren bouwen en burgers die elkaars deuren ongestraft openkraken. Entertainment om duimen en vingers van af te likken… tenminste als je het vanop een afstand bekijkt.
Maar zelf hebben we de luxe van het goddelijke perspectief niet. De wereld presenteert zich elke dag met een rotvaart en enorme intensiteit aan onze voordeur. De hypercomplexe realiteit die het samenleven is, zet ons dagelijks onder zware druk. Je zou voor minder al eens willen ventileren. Je zou voor minder een muur optrekken om de problemen erachter te negeren.
Het probleem is dat er geen goden meer zijn. We kunnen niet meer bevreesd of kwaad de hemel inkijken voor het onheil dat we zelf ervaren. We kunnen onszelf de mond niet meer snoeren vanuit de angst voor hierboven of binnensmonds de god verdommen die onze miserie veroorzaakt. Die luxe hebben we onszelf ontnomen. Het resultaat is dat we ons ventiel op elkaar richten. En zo heel wat energie steken in stellingenoorlogen die, als ze duurzaam uitgediept worden, moeiteloos uitdeinen in fysieke conflicten.
We hebben de heiligen van gisteren werkloos verklaard en onszelf als goden van de wereld gekroond. Met als gevolg dat we op dit moment nog wat onhandig overweg kunnen met de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt.
Maar als we onszelf écht ontvoogd willen gedragen, dan kunnen we onmogelijk de andere mens alleen verantwoordelijk stellen voor wat er misgaat. Dan is het zinloos om energie verliezen in projecties van ons eigen onbehagen. Misschien impliceert onze nieuwe status wel dat we in eerste instantie moeten leren om naar onszelf te kijken. Om als mens, volk of natie eerst eigen kwetsuren aan te pakken voor we er nieuwe bij een ander zoeken. Zodat we vanuit een steeds sterker zelfbewustzijn en minder angst de verbinding kunnen opzoeken met de context om ons heen. Het zou een meer betekenisvol perspectief kunnen zijn dat zelfs Zeus, Apollo en hun vrienden niet hadden. En dat ons eerder stevigheid geeft dan verwarring, dat ons met twee voeten in de realiteit zet in plaats van er achteraan te lopen.
Hoe meer we dat doen, hoe meer we de hemel kunnen doen opklaren.
Zoals echte goden het betaamt.
Bron: https://menseneconomie.be/2017/03/17/werkloze-goden/