Mindfulness en sommige vormen van meditatie zijn praktijken om te leren mindfull te eten, mindfull te wandelen enz. Als tijdens zo’n oefeningen een gedachte opkomt over iets dat in het verleden is gebeurd of in de toekomst zou kunnen gebeuren, leert mindfulness ons dat we dit moeten loslaten en onze focus moeten terugbrengen naar het huidige moment. 
Dit soort praktijk kan nuttig zijn, maar veel mensen, waaronder ikzelf, vinden dit erg saai of zelfs een nutteloos tijdverdrijf. 

Tijdens een HOPE sessie (lees https://www.timotheus.org/projecten/project-hope of https://inschrijven.timotheus.org/cursussen/projecten/hope-intensive-15  ) die ik op mezelf toepaste ontdekte ik een reden hiervoor. De klassieke vormen van meditatie zijn gebaseerd op de gedachte dat er een scheiding is tussen het heden en eventuele gedachten uit het verleden of de toekomst: "Daar zullen we gewoon niet aan denken!” leer je dan. Maar als er een gedachte over het verleden of de toekomst opkomt, dan is dit juist wat we op het moment doen, net als het eten dat we kauwen of de stappen die we ‘mindfull ‘zetten, zodat wat is gewaardeerd en verzorgd kan worden. We kunnen dit dan opnemen in ons bewustzijn in plaats van het te verwerpen of te negeren.

In de HOPE-methodiek scheiden we degene die deze gedachten denkt en de gedachte niet van elkaar. We scheiden het nu en de toekomst of verleden niet van elkaar. Het resultaat hiervan is wat ik noem 'het eeuwige of grote Nu'. We zijn in het huidige moment, maar er is een tijdloze kwaliteit in de ervaring. Bij het toepassen van de HOPE-methodiek ontdekte ik, dat wanneer ik de kleine ikjes in mezelf uitnodig om te versmelten met de oceaan van bewustzijn de subjectieve ervaring van tijd zelf verandert. Ik ben meer in het heden, in het NU, maar heb gemakkelijker toegang tot verleden en toekomst wanneer ik die nodig heb. Ik ben minder afgeleid door ideeën over wat er in het verleden of de toekomst wel of niet had moeten gebeuren. Het resultaat is dat we duidelijker en opener worden in onze ervaring van het heden, en ook duidelijker en opener in onze visie op het verleden of de toekomst. Dit maakt het veel gemakkelijker om goed te functioneren in de wereld, inclusief de manier waarop we plannen maken (dat gaat over de toekomst) en onthouden (dat gaat over het verleden).

Philippe Vandevorst